Οσο ο ΠΑΟΚ αποξενώνεται...

Από του τέσσερις "μεγάλους" τι κάνει άραγε ο καθένας περισσότερο από οτιδήποτε άλλο;

Ο Ολυμπιακός ενισχύεται και ασχολείται με τον Ρέτσο. Ο Παναθηναϊκός επίσης ενισχύεται, αλλά και ποντάρει, στον Ουζουνίδη. Η ΑΕΚ δεν ενισχύεται και ανησυχεί, περισσότερο επειδή η ίδια το επιβάλλει στον εαυτό της, παρά γιατί το επιβάλλει η πραγματικότητα.

Και ο ΠΑΟΚ; Προβληματίζει. Ισως και να ενισχύεται, αλλά ποιος ασχολείται με αυτό όταν έχει σπαταλήσει μέχρι τώρα οχτώ δίωρα ποδοσφαιρικών αγώνων για να δει κάτι σαν ποδόσφαιρο. Και σίγουρα όχι κάτι σαν ΠΑΟΚ...

Του Θοδωρή Τσούτσου

Για την ακρίβεια, ο Δικέφαλος έχει παίξει οχτώ αγώνες, εκ των οποίων οι δύο ήταν επίσημοι και οι εκ των οποίων στον έναν έκανε σχετικά καλά πράγματα μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Αλλά ήταν φανερό πως και αυτά προήλθαν από το αίσθημα επιβίωσης. Από την ανάγκη να μην χάσει την Ευρώπη τόσο νωρίς από το φετινό κάδρο του και πολύ περισσότερο από την ανάγκη αυτοσυντήρησης που έλεγε ότι δεν γίνεται να αποκλειστεί από την Ολιμπίκ. Οποιος πίστεψε, που η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν πολλοί αυτοί, πως η ρεβάνς με τους Ουκρανούς ήταν αρχή ενός καλύτερου ΠΑΟΚ είχε λαθέψει. Τώρα πια το γνωρίζουν όλοι, όχι λόγω της εικόνας στο φιλικό με τον ΠΑΣ, αλλά λόγω ένστικτου. Αυτό πολλές φορές στο ποδόσφαιρο λαθεύει πιο σπάνια από όσο λαθεύουν τα μάτια...

Για το αγωνιστικό κομμάτι και πολλά έχουν γραφτεί τις τελευταίες ημέρες και καλύτερα από αυτό το σημείωμα, αφού είναι από ανθρώπους που ασχολούνται πολύ περισσότερο με την καθημερινότητα του ΠΑΟΚ και κυρίως της δουλειάς του Στανόγεβιτς, των παικτών και συνολικά του αγωνιστικού τμήματος. Οι ομάδες, όμως, είνα κυρίως αυτά που εξωτερικεύουν. Οχι αυτά που θέλουν και καλά κάνουν κάποιες φορές να κρύβουν. Από όλες συμβαίνει, για την ακρίβεια από όλες συμβαίνει ολοένα και περισσότερο...

Ο οργανισμός ΠΑΟΚ, λοιπόν, μοιάζει τον τελευταίο καιρό να θέλει συνεχώς κάτι να πει και τελικά να μην το λέει. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και τελικά να λέει, να κάνει, να εφαρμόζει ή και να εμπιστεύεται κάτι διαφορετικό από την πραγματικότητά του. Σε όλα τα επίπεδα, αγωνιστικά, διοικητικά, επικοινωνιακά και ό,τι άλλο μπορεί να υπάρχει σε μια εταιρία τόσων "διαδρόμων. Είναι ξεκάθαρο, λοιπόν, ότι μέσα σε αυτούς υπάρχει έλλειψη εμπιστοσύνης. Σε πρόσωπα, σε ρόλους, σε αποφάσεις. Σε πολλά και διάφορα...

Ο ΠΑΟΚ, λοιπόν, το τελευταίο διάστημα, εννοώντας και το τελείωμα της περσινής περιόδου όταν κρίνονταν οι δύο στόχοι, άλλα θέλει να κάνει και ξαφνικά είναι σαν να "εμφανίζεται" ένας άλλος ΠΑΟΚ που κάνει άλλα. Επίσης, άλλα θέλει να πει, πολύ πιο συμβατά με την ιστορία του, άλλα τελικά λέει. Που για ΠΑΟΚ, στο κάτω - κάτω, έμοιαζαν τότε, τον Μάιο, με ασυναρτησίες. Αλλους θέλει να πάρει, άλλους τελικά - φαίνεται να - παίρνει. Αλλος ήταν να παίρνει τις αποφάσεις, άλλος τελικά μαθαίνουμε ότι τις παίρνει. Και για κερασάκι, άλλο θέλει να παίξει η ομάδα, ο προπονητής της δηλαδή που είναι και ο επικεφαλής, άλλο τελικά παίζει...

Είναι σαν ο ΠΑΟΚ να φοβάται την κανονικότητά του. Να μην αισθάνεται ασφαλής να εφαρμόσει σε πολλά επίπεδα αυτό που πιστεύει για τον εαυτό του ή που τον οδηγεί η πραγματικότητά του και τελικά να εφαρμόζει κάτι πολύ ξένο για τον ίδιο. Μα έτσι είναι βέβαιο πως δεν πρόκειται να πετύχει. Οσο θα αποξενώνεται από αυτό που στα αλήθεια είναι, θα "χαλάει" και περισσότερο, ακόμη και αν στη διαδρομή του υπάρξουν κάποιες αγωνιστικές επιτυχίες. Θα είναι πρόσκαιρες, άξιες ή μη, αλλά όχι αξιοποιήσιμες. Οπως - ίσως - η κατάκτηση του Κυπέλλου.

Ο ΠΑΟΚ, λοιπόν, αν κάτι κάνει περισσότερο, είναι να προβληματίζει. Οσο όμως δεν φροντίζει ταυτόχρονα και να προβληματίζεται, να δημιουργεί σχέσεις εμπιστοσύνης στο εσωτερικό του, σε ανθρώπους που ο ίδιος έχει αποφασίσει να "αναθέσει τη δουλειά", θα συνεχίσει να είναι ξένος με τον ίδιο τον εαυτό του. Και όχι γιατί θα έχει πολλούς ξένους ποδοσφαιριστές στη σύνθεσή του...